رفاقت

هرچقدر بگذره ثانیه ها دقیقه ها ساعتها روزها هفته ها ماه ها سالها و حتی قرن ها تمام زندگی خلاصه میشه تو اون صبح تا عصر از بالای پل امیرآباد تا کریمخان و کوچه کیوان از اون حیاط قشنگه و تا جلو آیینه دستشویی 

از ذوق و خوشحالی صبح تا دلخوری شب

اون مکان مشترک هست و تاریخ های زیادی رو تو دلش نگهداشته.

قسم به همخوانی این ور دلم اوفینا اون ور دلم اوفینا

قسم به بالاترین نقطه تهران که ازونجا تمام شهر زیرپای آدمهاش هست

قسم به اون پله های انتهای پارک که وصل میشه به گل فروشی های قشنگ و جذاب

قسم به اون بالاترین نقطه تپه که با نسیم خنکش هوای تمام ده ترکمن رو با هوای ما یکی کرده بود میرسه اون روز تنها چیزی که شک ندارم بهش 

شاید یه موقع اول صبح جای خورشید ماه در بیاد از آسمون ولی مطمین باشید میرسه اون روز که اون اتفاق بیوفته این محال به هیچ عنوان محال نیست.

دقیق نمیدونم بعد از چه مدت بود!
فکر میکنم دفعه قبل مترو فردوسی بود 
از پشت سرم حس کردم اون تون و لحن صدا رو شنیدم
برنگشتم و ندیدم چون با همون تون و لحن صدا لبخند اومد رو لبم و راضیم کرد
قبل اون موقع که دیگه یادم نمیاد برمیگرده به کی!!
ولی دیروز رو باید ثبت کرد در جریده عالم چون نشان دوام ماست.

شاید یه کلمه "بله" بود ولی عاشقان دانند.

در اخر هم اینجا